Mirrorring:
Foreign Body
Jakub Niedziela, 25.6.2013
Zaćmienie jakieś... i wcale nie chodzi mi teraz o scenę z okładki "Foreign Body" Mirrorring. Po prostu, przetrząsam czeluść i nigdzie nie sposób uświadczyć informacji na temat osoby odpowiedzialnej za ten obraz. Nie wiem, może źle szukam. A może właśnie o taką to małą wielką niewiadomą chodziło muzycznemu tandemowi w osobach Liz Harris (Grouper) i Jesy Fortino (Tiny Vipers).
Jedyny trop, który mógłby zaprowadzić dokądkolwiek, znajduje się na wydaniu winylowym, które poza bardzo skąpymi informacjami na temat samego nagrania, zawiera czarnobiałe grafiki autorstwa Grouper, której bliskie są tu znaczeniowe obszary takie jak przestrzeń, intruzja i camera obscura*. Można więc domniemywać, że właśnie jej zawdzięczać należałoby powstanie lub przynajmniej wykorzystanie odrealnionej wizji czegoś, czego nawet nie ma się ochoty precyzyjnie określać, bowiem jak długi i szeroki jest cień, który pada na chmurne stratosfery na okładce albumu - tak samo szerokim pragnie się pozostawić ekliptyczny równik tajemnicy, jaka spowija całe to wydawnictwo, i która nasyca również jego muzyczny przekaz.
Płyta Mirrorring zamknięta jest w czystą obrazowość, i nawet przez ten na wpół rzeczywisty woal ze świata kalk, projekcji i kolażu przechodzi się płynnie na drugą stronę - jak oko, które by oglądać nieziemski fenomen zapomina na chwilę o tym, że może cokolwiek zobaczyć jedynie za sprawą przydymionego nad płomieniem szkiełka. To jednak sprawia, że bez trudu można zaliczyć "Foreign Body" do okładek z cyklu "posłuchaj muzyki, albo zapomnij, że mnie widziałeś". Tej akurat nie sposób zapomnieć.
