AC/DC:
Highway to Hell

Stanisław Gruszczyński, 9.12.2012

Padła prośba o coś o AC/DC. Poszedłem więc po najmniejszej linii oporu i wybrałem "Highway to Hell". Poza tym zbliżają się święta, więc jasełka wydają się być na miejscu.

Fotografia rodzinna

Do zdjęcia ustawiły się chłopaki podobnie jak na scenie - wg stopnia charyzmy. Angus zawładnął prawie całą przestrzenią, zostawiając trochę pola bratu. Bon Scott jeszcze się jakoś zdołał wepchać z boku. Dwaj pozostali członkowie zespołu musieli się trochę ponawysilać, żeby w ogóle zaistnieć na obrazku. I tak mieli szczęście, że w ogóle ich widać. Na wszystkich innych okładkach AC/DC gitarzysta rządzi niepodzielnie.

Szatan, szatan, szatan

Jak wszyscy dobrze wiemy Rock to szatan, a szatan to rock. AC/DC nie stroniło już wcześniej od promowania narkotyków, alkoholu, rozwiązłości i wszelkiej maści plugastwa. Jednak na tej płycie zespół wprost ujawinił swoje prawdziwe oblicze. Domalowane rogi i ogon nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że AC/DC to pięciogłowy szatan we własnej osobie. Australijczykom i tak było mało, na antypodach dorzucili więc do okładki płomienie, a wprost w otchłanie piekieł prowadzi nas tam autostrada stworzona z przemrocznego gitarowego gryfu!

Strażnicy moralności z Niemiec Wschodnich tak się przerazili tym wizerunkiem, że zmuszeni byli ocenzurować okładkę:

Niektórzy zaś w śmierci Scotta, która nastąpiła parę miesięcy później, dopatrują się boskiej interwencji za zawieszenie pentagramu na szyi: chciał, to ma; Bóg też ogląda okładki.