Najnowsza okładka
Gribojedow:
Won To Now
Stanisław Gruszczyński, 15.9.2017
Czas wakacyjnych wędrówek za nami, przyszła pora na dzielenie się wspomnieniami. Prezentowana płyta wspomnień ma aż nadto, ale szczęśliwie to tylko płyta, więc nie opowie o tym, jak krążyła tam i z powrotem, bo podałem autorce zły adres, a na końcu odstawiłem ją na miesiąc na półkę (tj. i płytę i co za tym idzie – autorkę). Skoro już ustatliliśmy, że te wstydliwe fakty zostaną moją tajemnicą, skupmy się na tym, co DA SIĘ wyczytać z okładki „Won To Now”.
A w skromnej formie digipacku toruńskiego kolektywu Gribojedow zamkniętych jest wiele inteligentnych rozwiązań – to album dla miłośników rebusów. Gwiazdozbiory liter i ich odbicia układają się w polsko-angielski tytuł (czy też raczej – odbicie tytułu), w którym poza księżycem wizualnym ukryty jest i „moon” słownikowy. Właściwie każdy element graficzny możemy odczytać na kilku poziomach: za szuwary i las w oddali robi ścieżka audio jednego z nagrań; gdy otworzymy wkładkę, przy tekście utworów znajdziemy złożony z jak najmniejszej ilości elementów gwiazdozbiór prezentujący tytuł (jestem fanem konstelacji „Ciągłości”); członkowie zespołu przedstawieni są jako planety krążące w układzie słonecznym, natomiast krążek umieszczony symetrycznie do tej ilustracji świeci niemal, jak księżyc na okładce.
Na odwrocie albumu lista kawałków układa się na wodzie w rozbłyski wschodzącego słońca… I tak od budzącego niepokój i zwiastującego rozliczne dramaty krwawego księżyca, dotarliśmy do świtu nowego dnia – historie z albumu dobiegły końca, nocny spływ z Gribojedowem kończy się happy endem.
Jak to zwykle bywa z prostymi, sprytnymi rozwiązaniami, poprzedza je spory wysiłek. O pomyśle na oprawę opowiedziała mi autorka:
Od początku miałam w głowie to, że tytuł "Won to Now", który jest grą słowną, pozwalającą na wiele interpretacji, dający się czytać po polsku, po angielsku, do przodu i wspak, zobrazuję jako odbicie lustrzane, relację dwóch różnych światów. Już wcześniej polowaliśmy więc z mężem na odbijający się w różnych taflach księżyc, aż dokładnie rok temu, w Borach Tucholskich miałam okazję płynąć łódką po jeziorze, na którego jednym brzegu było widać łunę po zachodzie słońca a naprzeciwko wschodził ogromny czerwony księżyc. Tyle że pechowo nikt ze współpłynących nie zabrał ze sobą aparatu, więc ostatecznie musiałam zachować obraz w głowie i zilustrować go później po swojemu.
Myślę, że oprawie ten brak aparatu wyszedł na dobre. Być może skończyłoby się na kolejnej zwykłej okładce z ładnym pejzażem i te wszystkie efektowne pomysły nie ujrzałyby światła dziennego. Przepraszam – księżycowego.
